Καμάρι ηλεκτρολόγος μηχανικός, πρώτη επιλογή, η υψηλότερη βάση για την τότε Α’ δέσμη (έστω και αν δεν πέρασα με την πρώτη φορά) κομήτης φοιτητής τα επόμενα χρόνια, αιώνιος μετά με την Μαριέτα να με κοιτά με μισό μάτι, έφτασα στο τελευταίο εξάμηνο, να γράφω την διπλωματική μου για να τελειώσω.
Συντρόφευσα αρκετές γενιές φοιτητών από τα πρώτα έτη τους μέχρι και την ορκομωσία τους, αι είδα φίλους να φεύγουν για τα ξένα (μεταπτυχιακά), να οδηγούνται στην κρεμάλα (ευτυχώς κανείς αρκετά στενός φίλος ώστε να έχω την «χαρά» να παρευρεθώ στον γάμο του), πήγαν στον πόλεμο (που ετοιμάζομαι να πάω και εγώ), κοπέλες που ερωτεύτηκα να φεύγουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά (μια από αυτές σκέφτεται να ζήσει στον Καναδά! Νέο Ρεκόρ!).
Το αίσθημα «αυτού που έμεινε πίσω» πιο έντονο με κάθε νέα φυγή φίλου.
Βέβαια στάθηκα και τυχερός και πάντα έβρισκα καλούς φίλους. Όμως τους τελευταίους αυτούς μήνες ήταν πολύ δύσκολοι και το «έμεινα τελευταίος» έγινε «δεν ανήκω πουθενά».
Οι παλιοί φίλοι πάλευαν στην δουλειά τους.
Οι καινούριοι πάλευαν με τα μαθήματα τους.
Εγώ πάλευα μόνος με την διπλωματική μου. Μοναχική δουλειά… ειδικά αν την έχεις αναλάβει μόνος. Δεν χωράει πολλούς συνδικαλισμούς η φάση.
Οι φίλοι μου και η κοπέλα μου ειδικά, μου στάθηκαν στην δύσκολη περίοδο αυτή, όμως πάντα ένιωθα ότι δεν είχα να μοιραστώ το συναίσθημα μου πλήρως. Το να προσπαθείς να τελειώσεις (μετά από τόσα χρόνια), να τελειώσεις επιτέλους, χωρίς να ξέρεις τι υπάρχει στο μέλλον, εκτός από κάτι σε χακί φόντο. Τουλάχιστον εκεί θα ένιωθα ότι ανήκω (μέχρι αηδίας ίσως αλλά θα ανήκα).
Έχει καιρό από τότε που το βίωσα αυτό και δε μπορώ να το εκφράσω παραπέρα. Τώρα περιμένω τον στρατό και αφιερώνω τον χρόνο στον εαυτό μου μόνο και την ξεκούραση μου. Δεν θα μιλήσω άλλο για εκείνα. Η απελευθέρωση μου από τα δεσμά της σχολής, μου είναι αρκετή για να αφήσω πίσω μου την δύσκολη εκείνη περίοδο. Προχωρώ. Ελπίζω να μην ξαναχρειαστεί να αναφερθώ σε αυτήν.
Γιώργος
ΥΓ Ιωάννα σε ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου