Θέλω να δω την έρημο (18/4/2008)

Παλιά, είχα δει μια φορά στον ύπνο μου ότι με πήρανε φαντάρο.
Ήμουν στο χωριό μου, που έχει και εκεί στρατόπεδο, χαιρετούσα κάποιον φίλο μου φαντάρο. Καθώς ετοιμαζόταν να φύγει, μου λένε, δεν έρχεσαι και εσύ μαζί μας; Να τελειώνεις, να ξεμπερδεύεις... Λίγο για πλάκα, λίγο γιατί με πείσανε, ξεκίνησα μαζί τους. Μπήκα στο λεωφορείο και είχε πλάκα στην αρχή, όμως μετά τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν. Τι δουλοειά έχω εγώ εκεί; Τι θα γίνει με την σχολή; Δεν είχα καν αποχαιρετήσει τους φίλους μου, του δικούς μου.
Πήγα στον οδηγό και του είπα ότι θέλω να κατέβω. Μου είπε πως δεν γίνεται, τώρα πια θα ήμουν φαντάρος. Του λέω πως έχω αναβολή, δεν είμαι υποχρεωμένος να πάω τώρα. Με κοίταξε σκεφτικός και μου είπε όιτ θα δούμε. Ίσως να μπορούσα να μην πάω εκείνη την ώρα φαντάρος, θα ρωτούσαμε όταν θα φτάναμε στο στρατόπεδο.
Αυτό θυμήθηκα σήμερα καθώς σχεδίαζα το ημερολόγιο μέχρι τις 12 Μαΐου. Δεν ξέρω, λογικά το κάνουν και άλλοι αυτό το αυτοσχέδιο ημερολόγιο, σε περιόδους όπου και η κάθε μέρα μπορεί να μετράει. Σε περιόδους εξεταστικής, σε μέρες για να ολοκληρωθεί μια συγκεκριμένη δουλειά, ίσως και σε μέρες διακοπών. Γράφεις σε ένα τετράδιο τις εν λόγω ημέρες μέχρι την κρίσιμη μέρα και υπολογίζεις τι θα κάνεις και πότε. Έτσι το έκανα και για τις υπόλοιμες μέρες μου πριν μπω στο στρατό. 24 και σήμερα λοιπόν και βλέποντας ότι οι εναπομείναντες μέρες μου χωράν στην σελίδα ενός γαλάζιου τετραδίου ΔΙΕΘΝΕΣ τρόμαξα, το ομολογώ.
Με φαντάστηκα μέσα σε ένα στρατόπεδο και να βαριέμαι.
Με φαντάστηκα να θέλω να φύγω αλλά να μη μπορώ.
Στα περισσότερα στη ζωή μου, υπήρχε πάντα μια έξοδος κινδύνου για όταν τα πράγματα γίνονταν ανυπόφορα. Η πόρτα του σπιτιού, ακόμα και αν έστεκαν οι γονείς μου μπροστά, αργά ή γρήγορα θα άνοιγε και θα ήμουν ελεύθερος. Μια δύσκολη εξέταση στο πανεπιστήμειο, η μη επιστροφή σε κάποια από τις λίγες δουλειές που δοκίμασα. Σε όλα θα μπορούσα μια μέρα θα μπορούσα να σηκωθώ και να πω: ΦΤΑΝΕΙ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ! και να φύγω. Δε μπορώ να πω ότι δοκίμασα συχνά κάποια τέτοια δραματική έξοδο, όμως η δυνατότητα μου έδινε την δύναμη να συνεχίσω αυτό που έπρεπε να κάνω. Αλλά όταν θα μπω στον στρατό η πόρτα θα είναι ερμητικά κλειστή για μένα. Και άλλο να έχεις να ανεχτείς κάτι για ένα οχτάωρο, για μια μέρα, και άλλο να είσαι κλεισμένος σε έναν χώρο για μέρες ή και βδομάδες.
Δεν είναι θέμα ποιότητας ζωής ή θέμα επιλογής του τι θέλεις να κάνεις. Είναι θέμα ελευθερίας, είναι θέμα ηθικής, θέμα πολιτικό. Ο στρατός είναι μια φυλακή. Τέλος.
Δεν θέλω να κλείσω σαν φρικαρισμένος ή φοβισμένος. Δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Είμαι απλά θυμωμένος για άλλη μια φορά με αυτό το γεγονός.
Ο στρατός είναι μια φυλακή.

Γιώργος

Υ.Γ. για τον τίτλο δείτε την ταινία 25η Ώρα.