Καλύτερα φίδι παρά ποντίκι...

(αν και έχω πολλά να γράψω θα τα προσπεράσω για να μιλήσω πρώτα για αυτό που το έχω επίκαιρο)

Τι εννοούμε ποντίκι στο στρατό είναι θεωρώ γνωστό. Στα εκτός του στρατού επικρατεί ο όρος ψάρι, ψάρακας κλπ, αν και εδώ που τα λέμε.... ο όρος ποντίκι είναι διαφορετικός από τον όρο ψάρι. Ποντίκι μπορεί να είσαι πάντα, ψάρι είναι πιο δύσκολο.
Ποντίκι αρχικά λένε τους νέους. Όχι όμως γιατί οπωσδήποτε θα είναι ποντίκι, αλλά γιατί ο παλιός ελπίζει να βρει στο νέο (στο ψάρι δηλαδή) το ποντίκι του.
Αλλά ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Όπως και το ζώο ποντίκι, έτσι και ο φαντάρος ποντίκι, είναι στην βάση της τροφικής/στρατιωτικής αλυσίδας, τον τρώνε και τον κυνηγάνε όλοι! Τον τρέχουνε. Δεξιά αριστερά, όπου να'ναι, και όπως πάντα... όλοι. Σούζα. Τέντα! Και όπως και το ποντίκι, ο φαντάρος ποντίκι, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κρυφτεί, και να περιμένει όμως πότε θα τον ξετρυπώσουν για να τον φάνε.
Το ενδιαφέρον είναι, ότι δεν χρειάζεται να είσαι καν φαντάρος για να είσαι ποντίκι. Και οι σαρδέλες (υποαξιωματικοί) και οι αστεράτοι (αξιωματικοί) μπορεί να είναι ποντίκια αν μπλέκουν με ισχυρότερους. Ισχυρότερους στην ιεραρχία ή στο βύσμα.
Όμως δεν θέλω να συνεχίσω για τα ποντίκια... Θέλω να μιλήσω για τα φίδια.
Ο φαντάρος φίδι, δεν έχει πολλές ομοιότητες με το ζώο φίδι. Πάλι βέβαια το όνομα το δίνουν οι άλλοι σε αυτόν, δεν το επιλέγει, και το κάνουν συνήθως με σκοπό να δείξουν το κατάπτυστο της συμπεριφοράς του φαντάρου - φίδι, την ώρα που ξέρουν όλοι (φίδια και μη) ότι όποιος μπορεί να είναι φίδι θα γίνει φίδι.
Εκτός από την έννοια φίδι ως "αυτός που είναι πονηρός, ύπουλος και υποχθόνιος", έχει και την έννοια του "αυτός που ξέρει να ελίσσεται".
Προσοχή! Μη μπερδεύεται την έννοια του φιδιού με την έννοια του λουφαδώρου. Στόχος είναι ο ίδιος, να αποφύγεις όσα περισσότερα μπορείς, η τακτική όμως είναι σαφώς διαφορετική.
Το φίδι είναι πάντα προβλεπόμενο. Κινείτε πάντα με προσοχή και φροντίζει να μη πιαστεί στα πράσα. Λουφάρει πάντα όταν οι άλλοι δεν τον βλέπουνε ή όταν έχει μια πολύ καλή εξήγηση του γιατί λουφάρει. Ακόμα και τότε όμως το κάνει προσεχτικά, και με μια δόση υποτακτικότητας.

Ο δάσκαλος μου στη φιδίαση (αν και είμαι πολύ μικρός και νέος για να με θεωρήσω φίδι αλλά ο δάσκαλος είναι πολύ καλό) (σημειώνω ότι δεν θεωρώ ούτε εύκολο, ούτε κακό να είσαι φίδι), μου έκανε μια μέρα (τη μέρα που με έσωσε όπως θα γράψω κάποια άλλη στιγμή) μια πολύ καλή επίδειξη. Καθόμαστε στο γραφείο, και μπουκάρει το αστέρι μέσα. Κατηγορεί, απειλεί και διατάζει. Ο χαλαρός και κουλ δάσκαλος έχει πανιάσει και είναι μέσα στα μάλιστα και στην αποδοχή του προκαταρτικού σκατού (σκατό στον στρατό είναι το μπινελίκι άνευ τιμωρίας, που μπορεί α σου λιώσει την ψυχολογία αλλά δεν έχει καμία στην ουσία επίπτωση). Το αστέρι στο τέλος φεύγει ικανοποιημένο και ο δάσκαλος γίνεται κουλ και άνετος πάλι. "Είδες πώς έδειχνα φοβισμένος? Έτσι θα κάνεις και εσύ."
Αλλά αυτό είναι πολύ εύκολο να το κάνει κάποιος. Σαν συμβουλή μόνο.. μη φοβάστε... μη πάτε να δικαιολογηθείτε δείχνοντας ότι νιώθεται αδικημένος. Δείξτε φοβισμένοι.
Το να είσαι φίδι επίσης, θέλει και δουλειά πιστεύω. Θέλει να ξέρει πότε να λουφάρεις και πότε να τρέξεις. Να δείξεις τόσο εντάξει που να μη κάτσουν να σε ψάξουν. Να αποφεύγεις κάθε επικίνδυνο δρόμο (τον δρόμο που σε περνάει μπροστά από τον ζόρικο αξιωματικό), να μη σε παίρνει το μάτι του άλλου, και να δείχνεις πάντα απασχολημένος με κάτι που θα έπρεπε. Να φαίνεται ότι κάνεις κάτι όταν θα πρέπει να κάνεις κάτι.
Προσοχή. Θέλει να έχεις μια κάλυψη. Να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις που σου αναθέτουν απευθείας πάντα, ώστε να έχεις την εύνοια και την συγχώρεση, όταν θα γίνει μια στραβή. Που θα γίνει... ότι και να κάνεις.

Όλα αυτά όμως είναι σκόρπιες σκέψεις... Προκαταρκτικές... Θα δείξει... Για να δούμε.