Πίκρανες τον φαντάρο... (25/4/2008)

Ο στρατός λένε είναι χαμένος χρόνος.
Και για μια σχέση μερικές φορές λένε το ίδιο. "Ένα χρόνο πέρασα μαζί του... έχασα έναν χρόνο από τη ζωή μου εξαιτίας του μαλάκα."
Και τα δύο απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα. Άλλωστε αν είναι να χάσεις έναν χρόνο από την ζωή σου, μπορείς να τον χάσεις με πολλούς τρόπους, όχι μόνο να σου τον πάρει ο στρατός ή μια γκόμενα. Το θέμα είναι πώς αξιοποιήσεις τη ζωή σου, ότι και αν κάνεις.
Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν δημιουργικούς ή ερευνητικούς τρόπους να περνάνε τον καιρό που σε άλλους φαίνεται άδειος και άνευ ουσίας. Στον στρατό πολλοί άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία να δουν κάποια πράγματα με άλλο μάτι, άλλωστε ελεύθερο χρόνο να σκεφτείς, συνήθως έχεις μπόλικο. Μερικοί αντιμετωπίζουν τον στρατό ως ένα ανθρωπολογικό πείραμα, ή μάλλον ανθρωπολογικό πεδίο έρευνας. Ανθρωπολογικό όχι ως προς την ανατομική - ιατρική έννοια, αλλά για την κοινωνική του δομή και ιδιαίτερα τις διαπροσωπικές σχέσεις και ιεραρχίας.
Φυσικά, "στρατολόγοι" υπάρχουν πολλοί. Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι που δεν θα μιλήσουν καθόλου, γιατί ότι πέρασαν θέλουν μόνο να το ξεχάσουν, οι υπόλοιποι όμως, με το που τους κάνεις μία ερώτηση, θα σου αναλύσουν όλες τις θεωρίες που ανέπτυξαν στα πλαίσια της στρατολογίας (της επιστήμης, όχι της υπηρεσίας). Όμως όπως σε κάθε λαϊκή επιστήμη (ας μου επιτραπεί ο όρος) υπάρχουν καλοί και κακοί, επιστήμονες και κομπογιαννίτες.
Από τους φίλους μου, ο περισσότερο δοσμένος στην επιστήμη του, είναι ο φίλος μου ο Κωστής. Χωρίς να ήταν ή να έγινε στρατόγκαβλος ποτέ, απέκτησε μια στοιβαρή άποψη για τα όλα σχεδόν τα ζητήματα αναφορικά με τον στρατό. 
Εκεί που δε μπόρεσε μέχρι και σήμερα, 2 σχεδόν χρόνια πολίτης, είναι στο θέμα των σχέσεων.
"Είναι καλό να έχουν σχέση οι φαντάροι ή κακό?"
Στα γρήγορα να αναφέρουμε (αν και θα ήθελα να τον δω να αναλύει μόνος του, το δικό του σκεπτικό) πώς:
Από τη μία πλευρά, και πέραν του σεξουαλικού καθαρά ζητήματος, είναι πολύ καλό, να έχεις έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται, να κάνει τα προβλήματα σου δικά του, να μπορείς να τον πάρεις ένα τηλέφωνο την ώρα του γερμανικού, να ακούσεις μια γλυκειά κουβέντα.
Από την άλλη όμως, η τηλεφωνική επικοινωνία είναι γενικότερα επικίνδυνη, παρερμηνεύονται εύκολα κάποια πράγματα, ζηλεύεις πολλές φορές περισσότερο, βγάζεις χολή γιατί σου την έχουν σπάσει στο στρατόπεδο.
Γενικότερα είναι ένα επικίνδυνο νταραβέρι, μια δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στα ωφέλη και τους κινδύνους.
Σε ατομικό επίπεδο, ούτως ή άλλως είναι δύσκολο να βρεις ποια είναι η τέλεια απάντηση για όλους, στα περισσότερα ζητήματα, αλλά εδώ οι συνθήκες είναι εξαιρετικά υποκειμενικά. Δε μπορεί να δοθεί συμβουλή. Ο καθένας μόνος του, για τον ευατό του, να υποθέσει μόνο μπορεί πώς θα αντιμετωπίσει το πιθανό γεγονός:
Σάββατο βράδι, λίγο μετά την αγγαρεία και λίγο πριν την σκοπιά, πέρνεις τηλέφωνο την κοπελιά και δεν απαντάει.
Είναι έξω; Είναι με κανέναν; Μήπως βρήκε γκόμενο; Και γιατί έχει κλείσει το τηλέφωνο; Με τις  φίλες της να είναι μόνο έξω, εμένα δε με σκέφτεται καθόλου που κάθομαι στα Ρύζια και προστατεύω την πατρίδα; Πόσο χεσμένο με έχει τέλος πάντων.
Και αυτό είναι μόνο ένα πιθανό σενάριο, που αργά ή γρήγορα θα συμβεί. Απλά και μόνο γιατί το να μείνει κάποιος ένα βράδι από μπαταρία ή να μη πιάνει μέσα στον κινηματογράφο, είναι σίγουρο γεγονός. Μέσα στον στρατό όμως, τα πράγματα μεγενθύνουν υπερβολικά.

Έτσι ο καθένας πρέπει με την κοπέλα του, να βρει ποιος θα είναι ο καλύτερος τρόπος, να την βγάλουν καθαρή αυτή την περίοδο, ο καθένας από τη μεριά του, με τον λιγότερο δυνατό πόνο, και τη περισσότερο δυνατή χαρά.
Είναι πολύ δύσκολα για τον φαντάρο και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό και με τη μεγαλύτερη δυνατή ευαισθησία. Όχι ότι δεν είναι ζόρικο και για την οποιαδήποτε κοπέλα.

Και να ξέρω τι θέλω εγώ βέβαια, το θέμα είναι τι λέει εκείνη;
Αν και πάλι, ότι και να θέλουν και οι δυο, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα είναι το πράγμα. Το θέμα είναι πώς θα έρθουν οι καταστάσεις.

Αν αποφασίσεις να μπεις στον στρατό με μία σχέση, να είσαι έτοιμος για όλα, και να προετοιμαστείς για όλα, μη σου έρθει καμιά σκοτοδίνη. Είναι βλακεία το σε τι τρέλες φτάνουν κάποιοι φαντάροι, για μια κατάσταση στην οποία αν ήταν έξω, θα πηγαίναν να τα πιουν με ένα φίλο και θα τελείωνε η ιστορία.

Γιώργος

Ε ναι! Θέλω να πάω δόκιμος

“Λέω να πάω για δόκιμος.”
Αυτή ήταν μια κλασσική μου ατάκα όταν ξεκινούσε η συζήτηση για την επικείμενη στράτευση μου. Καθώς αυτό είναι αλήθεια. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά, η ίσως να το θέσω καλύτερα, έχω αποφασίσει να πάω για δόκιμος.
Οι λόγοι είναι πολλοί και αρκετά προσωπικοί μερικοί από αυτούς που δεν θα μπορούσα να τους αναλύσω σε κάποιες βιαστικές κουβέντες, όπως αυτές όταν συναντάς έναν φίλο τυχαία στον δρόμο και με ρωτάει την κλασσική ερώτηση: “Και τώρα που πήρες πτυχίο τι θα κάνεις;”
Αρχικά ήθελα να το λέω για να πάρω απόψεις για το πώς θα είναι και για το τι θα έπρεπε να κάνω. Όλοι σχεδόν μου λένε να το αποφύγω.
Τα επιχειρήματα πάντα ίδια. 5 μήνες παραπάνω και περισσότερες ευθύνες.
Το πρώτο το δέχομαι αδιαμαρτύρητα. Είναι αντικειμενικά σωστό και ομολογώ πώς είναι το μόνο που με χαλάει. Οι αρχικοί μου υπολογισμοί λέγανε πώς αυτούς του μήνες θα τους κέρδιζα, όντας περισσότερο χρόνο έξω από το στρατόπεδο και έχοντας χάρη σε αυτή την ιδιαιτερότητα την ευκαιρία να κάνω πράγματα στο διάστημα αυτό που δεν θα μπορούσα ως απλός φαντάρος. Σαν δημόσιος υπάλληλος θα είμαι!
Μερικές πραγματικότητες με προσγείωσαν βέβαια. 4 μήνες εκπαίδευση είναι πάρα πολλοί και κάποιοι από αυτούς θα είναι σαφώς πιο δύσκολοι από αυτούς του φαντάρου, ενώ και οι συνθήκες δημοσίου υπαλλήλου είναι σχετικά αβέβαιες.
Όμως οι υποκειμενικοί λόγοι που με κάνουν να θέλω να πάω τελικά δόκιμος είναι πολύ σημαντικοί και στο τέλος με κέρδισαν. Θέλω να το κάνω, όσο περισσότερη ελευθερία θα έχω τον καιρό που θα είμαι εκεί, τόσο καλύτερο. Την χρειάζομαι… κάθε σταγόνα της. Και έτσι, θα πάω δόκιμος.
Βέβαια λίγοι μπορούν να κατανοήσουν αυτούς μου τους λόγους, και όποτε λέω σε κάποιον ότι θέλω να γίνω δόκιμος, νιώθει την υποχρέωση να με μεταπείσει. Μια μέρα αποφάσισα να μη το λέω, και είναι δύσκολο, κυρίως όταν μου λένε “12 μήνες είναι, θα περάσουν γρήγορα”. Αλλά δεν το λέω, για να γλιτώσω από μια συζήτηση που την έχω κάνει τόσες και τόσες φορές. Δεν οδηγεί πουθενά. Ίσως να με βοηθούσε η συζήτηση με κάποιους που πήγαν όντως δόκιμοι, και ίσως ειδικά στα τεθωρακισμένα να ήταν ακόμα καλύτερα.

Γιώργος

ΥΓ Ο μόνος φίλος μου που ήταν εξαρχής υπέρ του να πάω δόκιμος, το δικαιολογούσε με το ότι θα πάρω μόρια για το δημόσια… μήπως να αρχίσω να αμφισβητώ;

Θέλω να δω την έρημο (18/4/2008)

Παλιά, είχα δει μια φορά στον ύπνο μου ότι με πήρανε φαντάρο.
Ήμουν στο χωριό μου, που έχει και εκεί στρατόπεδο, χαιρετούσα κάποιον φίλο μου φαντάρο. Καθώς ετοιμαζόταν να φύγει, μου λένε, δεν έρχεσαι και εσύ μαζί μας; Να τελειώνεις, να ξεμπερδεύεις... Λίγο για πλάκα, λίγο γιατί με πείσανε, ξεκίνησα μαζί τους. Μπήκα στο λεωφορείο και είχε πλάκα στην αρχή, όμως μετά τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν. Τι δουλοειά έχω εγώ εκεί; Τι θα γίνει με την σχολή; Δεν είχα καν αποχαιρετήσει τους φίλους μου, του δικούς μου.
Πήγα στον οδηγό και του είπα ότι θέλω να κατέβω. Μου είπε πως δεν γίνεται, τώρα πια θα ήμουν φαντάρος. Του λέω πως έχω αναβολή, δεν είμαι υποχρεωμένος να πάω τώρα. Με κοίταξε σκεφτικός και μου είπε όιτ θα δούμε. Ίσως να μπορούσα να μην πάω εκείνη την ώρα φαντάρος, θα ρωτούσαμε όταν θα φτάναμε στο στρατόπεδο.
Αυτό θυμήθηκα σήμερα καθώς σχεδίαζα το ημερολόγιο μέχρι τις 12 Μαΐου. Δεν ξέρω, λογικά το κάνουν και άλλοι αυτό το αυτοσχέδιο ημερολόγιο, σε περιόδους όπου και η κάθε μέρα μπορεί να μετράει. Σε περιόδους εξεταστικής, σε μέρες για να ολοκληρωθεί μια συγκεκριμένη δουλειά, ίσως και σε μέρες διακοπών. Γράφεις σε ένα τετράδιο τις εν λόγω ημέρες μέχρι την κρίσιμη μέρα και υπολογίζεις τι θα κάνεις και πότε. Έτσι το έκανα και για τις υπόλοιμες μέρες μου πριν μπω στο στρατό. 24 και σήμερα λοιπόν και βλέποντας ότι οι εναπομείναντες μέρες μου χωράν στην σελίδα ενός γαλάζιου τετραδίου ΔΙΕΘΝΕΣ τρόμαξα, το ομολογώ.
Με φαντάστηκα μέσα σε ένα στρατόπεδο και να βαριέμαι.
Με φαντάστηκα να θέλω να φύγω αλλά να μη μπορώ.
Στα περισσότερα στη ζωή μου, υπήρχε πάντα μια έξοδος κινδύνου για όταν τα πράγματα γίνονταν ανυπόφορα. Η πόρτα του σπιτιού, ακόμα και αν έστεκαν οι γονείς μου μπροστά, αργά ή γρήγορα θα άνοιγε και θα ήμουν ελεύθερος. Μια δύσκολη εξέταση στο πανεπιστήμειο, η μη επιστροφή σε κάποια από τις λίγες δουλειές που δοκίμασα. Σε όλα θα μπορούσα μια μέρα θα μπορούσα να σηκωθώ και να πω: ΦΤΑΝΕΙ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ! και να φύγω. Δε μπορώ να πω ότι δοκίμασα συχνά κάποια τέτοια δραματική έξοδο, όμως η δυνατότητα μου έδινε την δύναμη να συνεχίσω αυτό που έπρεπε να κάνω. Αλλά όταν θα μπω στον στρατό η πόρτα θα είναι ερμητικά κλειστή για μένα. Και άλλο να έχεις να ανεχτείς κάτι για ένα οχτάωρο, για μια μέρα, και άλλο να είσαι κλεισμένος σε έναν χώρο για μέρες ή και βδομάδες.
Δεν είναι θέμα ποιότητας ζωής ή θέμα επιλογής του τι θέλεις να κάνεις. Είναι θέμα ελευθερίας, είναι θέμα ηθικής, θέμα πολιτικό. Ο στρατός είναι μια φυλακή. Τέλος.
Δεν θέλω να κλείσω σαν φρικαρισμένος ή φοβισμένος. Δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Είμαι απλά θυμωμένος για άλλη μια φορά με αυτό το γεγονός.
Ο στρατός είναι μια φυλακή.

Γιώργος

Υ.Γ. για τον τίτλο δείτε την ταινία 25η Ώρα.

Ήρθε! (16/4/2008)

Είχαν περάσεις 2 χρόνια... ουπς... λάθος ιστορία...

Ξύπνησα με τα χίλια ζόρια... 
Σε έναν καναπέ πολλά χιλιόμετρα από το σπίτι μου,  χαρούμενη 
ιστορία... 
Ο τελευταίος μήνας πριν το στρατό είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να κάνεις όσα θέλεις, χωρίς να σου φορτώνουν ευθύνες. Έτσι πήγα να συναντήσω τους φίλους μου που τους είχε καταπιεί ο μεγάλος νεροχύτης (γνωστός και ως μεγάλος βόθρος) που λέγεται Αθήνα... έκει δηλαδή που καταλήγουν όλοι. Γενικά δεν έχω την τάση να ξυπνάω νωρίς, και δεν θα το έκανα με προθυμία, ειδικά σε διακοπές, αλλά εκείνη τη μέρα είχα προγραμματίσει εκδρομή στην Αίγινα. Ξύπνησα λοιπόν και άρχισα να ετοιμάζομαι.
Το τηλέφωνο χτυπάει.
"Μας πήραν από την αστυνομία." μου λέει η μάνα μου. "Ήρθε το χαρτί!".
Ήρθε το χαρτί! Ήρθε το χαρτί.
Τα κρυφά μου σχέδια για ένα ακόμα καλοκαίρι μακριά από τα χακί εξανεμίστηκαν στη στιγμή.
"Να πάμε να το πάρουμε ή θες να πας εσύ."
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ήθελα να το πάρω εγώ. Όχι, ότι τρελαίνομαι να επισκέπτομαι αστυνομικά τμήματα, αλλά ήθελα εγώ, από πρώτο χέρι να παραλάβω τη μοίρα μου. Τους είπα, αφήστε το, θα το πάρω εγώ.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και έμεινα με την απορία. Είχα την υπομονή να περιμένω 4-5 μέρες μέχρι να γυρίσω σπίτι; Δεν κάθισα να το αναρωτηθώ, είχα να ετοιμαστώ για την εκδρομή.
Κατευθυνόμενος στον Πειραιά αποφάσισα ότι δεν έχω την υπομονή και πήρα τηλέφωνο ξανά σπίτι για να πάνε να το πάρουν.
"Το πήραμε ήδη!".
Είναι ωραίο να σέβονται αυτό που τους λες. Ή μήπως προέβλεψαν την επιθυμία μου. Αφήνω στην άκρη αυτό και ρωτάω τι λέει.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ

1. Ο Turambar Γεώργιος του Η και της Α, ΣΑ (ένας κωδικός), γραμμένος στα μητρώα αρρένων ενός επαρχιακού δήμου ενός νομού της Μακεδονίας καλείται για κατάταξη στις τάξεις του στρατού με την 34/2008 ΕΔΥΕΘΑ/ΓΕΣ/ΔΣΛ.
2. Έχει επιλεγεί για ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΑ   ΥΕΑ
3. Υποχρεούται να καταταγεί στο ΚΕΤΘ ΑΥΛΩΝΑ την 13/5/2008 και στις ώρες από 08.00 μέχρι και 13.00
ΔΙΑΜΕΝΕΙ: στο σπίτι μου

   μπλα μπλα μπλα
ο διευθυντής και ο τμηματάρχης υπογράφουν και σφραγίζουν.

ΠΡΟΣΟΧΗ
Αν ο στρατεύσιμος διαμένει προσωρινά σε άλλη διεύθυνση το σημείωμα Κατατάξεως να επιδοθεί στους γονείς του ή σε συγγενείς του ή να διαβιβασθεί στην αρμόδια Αστυνομική Αρχή.
Παρακαλείται ο στρατεύσιμος να διαβάσει προσεκτικά τις οδηγίες που γράφονται στο πίσω μέρος του ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ.


Ε ναι λοιπόν! Με πέρνουνε φαντάρο! Στα τεθωρακισμένα!
Δεν τους κάναν τα πτυχία μου;
Τεθωρακισμένα λοιπόν... μια βρώμικη ειδικότητα. Μαυροσκούφης. Μαύρος.
Κρίμα η σιγουριά και η βεβαιότητα. Ήμουν έτοιμος να κλείσω εισητήριο για Καλαμάτα.
Τι να λέει;

Γιώργος

FAQ - Συχνές ερωτήσεις (1/4/2008 - 15/4/2008)

Πρωταπριλιά 2008. Η πρώτη μου μέρα ως πτυχιούχος. Σαν ψέμματα σχεδόν... χεχ.
Οι φίλοι μου, οι γνωστοί, οι συγγενείς, ρωτάνε μετά τα συγχαρητήρια: Τι θα κάνεις τώρα;
Θα πάω στρατό, τους απαντάω.
Εύκολα, γρήγορα, βγαίνω από το αδιέξοδο να δώσω μια σαφή απάντηση για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Σίγουρα δεν θέλω να δουλέψω, όχι τώρα τουλάχιστον, αν και κάποτε θα χρειαστεί και αυτό, αλλά πόσο άβολο είναι να πεις: "Θα ψάξω για δουλειά." Σε φέρνει σε θέση απολογητή, σε φέρνει σε θέση να σε λυπούνται.
"Με την ανεργία σήμερα."
Όχι, από αυτήν την άποψη δεν έχω παράπονο. Ο στρατός σου δίνει μια σιγουριά για το μέλλον. Σου δίνει χρόνο να σκεφτείς τι θέλεις να κάνεις και πώς να το κάνεις. Μέχρι τότε, δεν φαίνεσαι αναποφάσιστος ή ανίκανος να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου. Έρχεται ο εξωτερικός παράγοντας (νόμος - κράτος) και σου επιβάλει μια πορεία ζωής για ένα χρόνο, και εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Έρχονται όλα μόνα τους.
"Σκέφτεσαι να κάνεις μεταπτυχιακά;"
"Όχι... σπούδασα αρκετά χρόνια. Φτάνει."
Αμάν και αυτή η μανία. Λογική η σκέψη, κανείς δεν σου επιβάλλει τα μεταπτυχιακά και πολλοί θέλουν να κάνουν και κάνουν. Τώρα, πόσοι θέλουν να κάνουν και πόσοι θέλουν ένα παραπάνω χαρτί, είναι μια άλλη ιστορία που μάλλον δεν με αφορά. Προσωπικά θέλω να εντριφίσω σε κάποια πεδία επιστήμης αλλά δεν θέλω να κάνω μεταπτυχιακά, μπορώ; Ας ελπίσουμε θα μπορέσω.
"Σου ήρθε το χαρτί;"
"Όχι το περιμένω."
"Που θα σε καλέσουν?"
"Στην αεροπορία/ στον τομέα πληροφορικής", θα ήθελα να απαντήσω αλλά δεν έχω λόγο να το πιστεύω. Ελπίζω να με καλέσουν διαβιβάσεις. Λένε είναι καλό, μοδιστρούλες για κάποιους, και τα προσόντα για να με καλέσουν εκεί, όπως και να έχει, τα έχω.
Για να δούμε τι μας περιμένει...

Γιώργος

Limbo ( - 31/3/2008 )

Limbo ονομάζεται μια υπαρξιακή κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου. Είναι ο τόπος που βρίσκονται οι ψυχές μετά τον θάνατο και περιμένουν ή ελπίζουν ότι θα ησέλθουν στο παράδεισο. Σε αυτή την κατάσταση βρισκόμουν τους τελευταίους μήνες στην σχολή.
Καμάρι ηλεκτρολόγος μηχανικός, πρώτη επιλογή, η υψηλότερη βάση για την τότε Α’ δέσμη (έστω και αν δεν πέρασα με την πρώτη φορά) κομήτης φοιτητής τα επόμενα χρόνια, αιώνιος μετά με την Μαριέτα να με κοιτά με μισό μάτι, έφτασα στο τελευταίο εξάμηνο, να γράφω την διπλωματική μου για να τελειώσω.
Συντρόφευσα αρκετές γενιές φοιτητών από τα πρώτα έτη τους μέχρι και την ορκομωσία τους, αι είδα φίλους να φεύγουν για τα ξένα (μεταπτυχιακά), να οδηγούνται στην κρεμάλα (ευτυχώς κανείς αρκετά στενός φίλος ώστε να έχω την «χαρά» να παρευρεθώ στον γάμο του), πήγαν στον πόλεμο (που ετοιμάζομαι να πάω και εγώ), κοπέλες που ερωτεύτηκα να φεύγουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά (μια από αυτές σκέφτεται να ζήσει στον Καναδά! Νέο Ρεκόρ!).
Το αίσθημα «αυτού που έμεινε πίσω» πιο έντονο με κάθε νέα φυγή φίλου.
Βέβαια στάθηκα και τυχερός και πάντα έβρισκα καλούς φίλους. Όμως τους τελευταίους αυτούς μήνες ήταν πολύ δύσκολοι και το «έμεινα τελευταίος» έγινε «δεν ανήκω πουθενά».
Οι παλιοί φίλοι πάλευαν στην δουλειά τους.
Οι καινούριοι πάλευαν με τα μαθήματα τους.
Εγώ πάλευα μόνος με την διπλωματική μου. Μοναχική δουλειά… ειδικά αν την έχεις αναλάβει μόνος. Δεν χωράει πολλούς συνδικαλισμούς η φάση.
Οι φίλοι μου και η κοπέλα μου ειδικά, μου στάθηκαν στην δύσκολη περίοδο αυτή, όμως πάντα ένιωθα ότι δεν είχα να μοιραστώ το συναίσθημα μου πλήρως. Το να προσπαθείς να τελειώσεις (μετά από τόσα χρόνια), να τελειώσεις επιτέλους, χωρίς να ξέρεις τι υπάρχει στο μέλλον, εκτός από κάτι σε χακί φόντο. Τουλάχιστον εκεί θα ένιωθα ότι ανήκω (μέχρι αηδίας ίσως αλλά θα ανήκα).
Έχει καιρό από τότε που το βίωσα αυτό και δε μπορώ να το εκφράσω παραπέρα. Τώρα περιμένω τον στρατό και αφιερώνω τον χρόνο στον εαυτό μου μόνο και την ξεκούραση μου. Δεν θα μιλήσω άλλο για εκείνα. Η απελευθέρωση μου από τα δεσμά της σχολής, μου είναι αρκετή για να αφήσω πίσω μου την δύσκολη εκείνη περίοδο. Προχωρώ. Ελπίζω να μην ξαναχρειαστεί να αναφερθώ σε αυτήν.

Γιώργος

ΥΓ Ιωάννα σε ευχαριστώ.

Αντί Μανιφέστο

Θα ξεκινούσα με έναν επίσημο χαιρετισμό όπως θα έπρεπε σε μια πραγματική αναφορά, αν ήξερα τι επιβάλλει το πρωτόκολλο, ή και τι θα έπρεπε ακριβώς να πω για τον εαυτό μου. Δεν το ξέρω όμως καθώς ακόμα, καλώς ή κακώς, δεν έχω υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό. Ούτε καν σε κάποιο αλλοδαπό στρατό. Άστρατος τελείως που λέτε.
Ξεκινάω λοιπόν το παρόν ιστολόγιο με λόγου γνώση και φόβου θεού και ανθρώπων, με σκοπό να περιγράψω την εμπερία μου από τον ελληνικό στρατό που σύντομα θα κλειθώ να υπηρετήσω.
Αν και το αντικείμενο του ιστολογίου είναι η στράτευση μου, το ίδιο το ιστολόγιο δεν είναι στρατευμένο. Δεν έχει στόχο ούτε να πολεμήσει τον θεσμό του στρατού, ούτε και να τον υμνήσει. Την προσωπική μου άποψη για αυτόν την έχω και προφανώς θα την εκφράσω, και να ήθελα άλλωστε δε θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, όμως δεν ξεκινώ να γράφω για αυτό. Στόχος μου είναι να δημοσιοποιήσω το προσωπικό μου ημερολόγιο με σκοπό να επικοινωνώ μέσω αυτό με φίλους μου, νυν και μέλλοντες. Να δώσω τα φώτα μου, καθώς και να μου δώσουν άλλοι τα δικά τους, όποτε μου τα προσφέρουν. Αισθανθείτε ελεύθερα να σχολιάσετε αυτά που γράφω, να με βρίσετε, να μου δώσετε κουράγιο ή ότι άλλο πιστεύεται ότι μπορείτε να προσφέρεται σε μένα ή στην/ον κάθε αναγνώστρια/η.
Κρατικά μυστικά που θα μου εμπιστευτούν, δε πρόκειται να τα δημοσιοποιήσω.
Θα αναφέρομαι σε αυτό που βιώνω και αυτό που αισθάνομαι, σύμφωνα με την προσωπική μου αντίληψη και δυνατότητα.
Ευχαριστώ πολύ.
Καλώς ήρθατε, καλή ανάγνωση και καλές δημοσιοποιήσεις, με καθαρό πάντα νου.

Γιώργος

ΥΓ Η ημερομηνία της δημοσίευσης ας ληφθεί ως τυχαία παρακαλώ.