Οι φίλοι μου, οι γνωστοί, οι συγγενείς, ρωτάνε μετά τα συγχαρητήρια: Τι θα κάνεις τώρα;
Θα πάω στρατό, τους απαντάω.
Εύκολα, γρήγορα, βγαίνω από το αδιέξοδο να δώσω μια σαφή απάντηση για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Σίγουρα δεν θέλω να δουλέψω, όχι τώρα τουλάχιστον, αν και κάποτε θα χρειαστεί και αυτό, αλλά πόσο άβολο είναι να πεις: "Θα ψάξω για δουλειά." Σε φέρνει σε θέση απολογητή, σε φέρνει σε θέση να σε λυπούνται.
"Με την ανεργία σήμερα."
Όχι, από αυτήν την άποψη δεν έχω παράπονο. Ο στρατός σου δίνει μια σιγουριά για το μέλλον. Σου δίνει χρόνο να σκεφτείς τι θέλεις να κάνεις και πώς να το κάνεις. Μέχρι τότε, δεν φαίνεσαι αναποφάσιστος ή ανίκανος να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου. Έρχεται ο εξωτερικός παράγοντας (νόμος - κράτος) και σου επιβάλει μια πορεία ζωής για ένα χρόνο, και εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Έρχονται όλα μόνα τους.
"Σκέφτεσαι να κάνεις μεταπτυχιακά;"
"Όχι... σπούδασα αρκετά χρόνια. Φτάνει."
Αμάν και αυτή η μανία. Λογική η σκέψη, κανείς δεν σου επιβάλλει τα μεταπτυχιακά και πολλοί θέλουν να κάνουν και κάνουν. Τώρα, πόσοι θέλουν να κάνουν και πόσοι θέλουν ένα παραπάνω χαρτί, είναι μια άλλη ιστορία που μάλλον δεν με αφορά. Προσωπικά θέλω να εντριφίσω σε κάποια πεδία επιστήμης αλλά δεν θέλω να κάνω μεταπτυχιακά, μπορώ; Ας ελπίσουμε θα μπορέσω.
"Σου ήρθε το χαρτί;"
"Όχι το περιμένω."
"Που θα σε καλέσουν?"
"Στην αεροπορία/ στον τομέα πληροφορικής", θα ήθελα να απαντήσω αλλά δεν έχω λόγο να το πιστεύω. Ελπίζω να με καλέσουν διαβιβάσεις. Λένε είναι καλό, μοδιστρούλες για κάποιους, και τα προσόντα για να με καλέσουν εκεί, όπως και να έχει, τα έχω.
Για να δούμε τι μας περιμένει...
Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου