Ένα χρόνο και κάτι μετά.

Πέρασε ένας χρόνος.
Υπό άλλες συνθήκες τώρα θα σας μιλούσα από το γραφείο στο σπίτι μου, δίπλα στο τζάκι (το οποίο θα ήταν σβηστό λόγω εποχής) κρατώντας την πίπα μου, θυμούμενος τις εποχές που ήμουν στον στρατό.
Αλλά εγώ πήγα δόκιμος.
Και έτσι συνεχίζω στον αγώνα, να παλεύω και να τρεχω με τα άρματα, να τρέχω φαντάρους και ΕΠΟΠ για να κάνουν επιτέλους αυτό που τους λέει ο ουλαμαγός τους, και να πίνω τσιπουράκια έξω με τον διοικητή της ίλης καθώς σχεδιάζουμε πως θα ταλαιπωρήσουμε τους υφιστήμανους.

Καλά όχι ακριβώς...

Πέρασε είναι αλήθεια πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά, και τα ξαναπιάνω γιατί κατά βάση βαριέμαι αφόρητα. Βαριέμαι τόσο πολύ που νιώθω ότι βαρέθηκα το ίντερνετ το ίδιο. Είναι δυνατόν?
Είναι αν έχεις υπηρεσία. Αποτελεί αξίωμα για μένα όμως το εξής:
Από το να πρέπει να κάνεις ένα σωρό πράγματα, τα οποία ούτε ξέρεις ποια είναι αυτά, και να νιώθεις σίγουρος ότι και να τα ήξερες, δεν θα ήξερες πώς να τα κάνεις, καλύτερα να βαριέσαι του θανατά.
Οπότε δεν θέλω να παραπονεθώ με την κατάσταση μου στην υπηρεσία. Απλά το σημειώνω βαριέμαι.

Και για τους φανατικούς αναγνώστες που διάβαζαν και ξαναδιάβαζαν τις ίδιες αναρτήσεις κάνοντας ανανέωση την σελίδα μπας και βγάλω κάποια καινούρια (φαντάζομαι κάτι τέτοιο θα έκανα αν βαριόμουν λίγο περισσότερο από αυτό), να σημειώσω ότι δεν σταμάτησα να γράφω γιατί δεν ήθελα, δεν το θεωρούσα σημαντικό ή τα παράτησα.
Απλά συσσωρεύτηκαν τόσα πολλά που δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω.


Θα σχολιάσω και θα αναφέρω πιο εκτενώς (ελπίζω εγώ τώρα) κάποια από τα θέματα που έθιξα πιο πριν. Πώς αντιμετωπίζω τις εμπειρίες και τις απόψεις που είχα όταν πρωτοάρχισα να γράφω, απλά να πω ότι φοβόμουν και υπερβολικά και ούτε καν στο ελάχιστο που άξιζε, όσον αφορά αυτά που συνάντησα στον στρατό.

Τώρα να δηλώσω παρόν μπας και αξιωθώ να συνεχίσω.